Frustratie. Nul motivatie. Dat voel ik nu. Enkele ogenblikken geleden nog liet ik mijn vers geschreven blogpost lezen aan le boyfriend. Toen plots: poef, alles weg. In paniek probeerde ik, een pro zijnde in technologie, het gebeurde ongedaan te maken. Lees: ik klikte de internetpagina weg. Slim van me. Heel slim. Natuurlijk maak je iets op die manier helemaal niet ongedaan. Het was weg. Mijn knap stuk geschreven tekst. Foetsjie. Sindsdien ben ik bewust enkele dagen ver van mijn computerscherm gebleven. Misschien moet ik mij maar eens een typemachien aankopen. Wat getypt is, is dan getypt. There's no way back. Voor een noob als ik zou dat wel heel handig zijn. Helaas beschik ik er (nog) niet over en voel ik me verplicht mijn tekstje te herschrijven. Bummer.
Als journaliste in spe dus, voor degenen onder jullie die daar nog niet van op de hoogte zijn, heb ik deadlines. Duizend veel deadlines. En natuurlijk, allemaal rond dezelfde periode. Ik verzuip op dit momenteel werkelijk in het schoolwerk. De komende weken zal een kleine sociale afbakening worden, sorry vrienden. Maar toch steek ik nog eventjes mijn handen uit de mouwen voor dit blogbericht. Aangezien ik toch net een artikel schreef, zit mijn hoofd vol verhaaltjes die ik graag met jullie wil delen. Zo kan ik vertellen dat ik vorige week mijn allereerste interview deed met een BV, jawel. Annelies Rutten weliswaar. Een journaliste bij Het Nieuwsblad, die deelnam aan De Slimste Mens Ter Wereld en dat ook won. Dit jaar doet ze er trouwens weer aan mee, vertrouwde ze mij toe. Een kort interview, aangezien ze een drukke job heeft, dat me toch veel voldoening heeft gegeven. Dit wil ik doen. Het staat vast. Nieuwsgierigheid, het zit erin. Ik ben mijn naam als curieuzeneuzemosterdpot eindelijk waar aan het maken. En erg vind ik dat niet.
Het tweede goede nieuws is dan weer...tromgeroffel...dat ik druk bezig ben een artikel neer te pennen voor de Gazet van Antwerpen. Trotsheid. Samen met een klasgenote schrijf ik over discriminatie in de woningmarkt. Spannend vind ik het. Een groots avontuur. Maar ook veel stress, druk. Het moet perfect zijn. Al de lezers van de Gazet gaan dat onder ogen krijgen. Waaaah!
En last but zeker not least, ik vertrek in april (samen met datzelfde meisje) voor twee weken op mediacursus naar Moskou. Daar gaan we les krijgen in de Moscow State University en verblijven in de dorms. Een avontuur waar ik ongelofelijk hard naar uitkijk. Ook al is het maar twee weken. Internationalisering, ik krijg er vlinders in mijn buik van.
Als journaliste in spe dus, voor degenen onder jullie die daar nog niet van op de hoogte zijn, heb ik deadlines. Duizend veel deadlines. En natuurlijk, allemaal rond dezelfde periode. Ik verzuip op dit momenteel werkelijk in het schoolwerk. De komende weken zal een kleine sociale afbakening worden, sorry vrienden. Maar toch steek ik nog eventjes mijn handen uit de mouwen voor dit blogbericht. Aangezien ik toch net een artikel schreef, zit mijn hoofd vol verhaaltjes die ik graag met jullie wil delen. Zo kan ik vertellen dat ik vorige week mijn allereerste interview deed met een BV, jawel. Annelies Rutten weliswaar. Een journaliste bij Het Nieuwsblad, die deelnam aan De Slimste Mens Ter Wereld en dat ook won. Dit jaar doet ze er trouwens weer aan mee, vertrouwde ze mij toe. Een kort interview, aangezien ze een drukke job heeft, dat me toch veel voldoening heeft gegeven. Dit wil ik doen. Het staat vast. Nieuwsgierigheid, het zit erin. Ik ben mijn naam als curieuzeneuzemosterdpot eindelijk waar aan het maken. En erg vind ik dat niet.
Het tweede goede nieuws is dan weer...tromgeroffel...dat ik druk bezig ben een artikel neer te pennen voor de Gazet van Antwerpen. Trotsheid. Samen met een klasgenote schrijf ik over discriminatie in de woningmarkt. Spannend vind ik het. Een groots avontuur. Maar ook veel stress, druk. Het moet perfect zijn. Al de lezers van de Gazet gaan dat onder ogen krijgen. Waaaah!
En last but zeker not least, ik vertrek in april (samen met datzelfde meisje) voor twee weken op mediacursus naar Moskou. Daar gaan we les krijgen in de Moscow State University en verblijven in de dorms. Een avontuur waar ik ongelofelijk hard naar uitkijk. Ook al is het maar twee weken. Internationalisering, ik krijg er vlinders in mijn buik van.
By the way, journalistiek, I love you!
Ik ben zo jaloers dat ge naar moskou gaat! Wij gingen misschien met Existenz (onze jaarwerking) naar Moskou maar uiteindelijk is het kopenhagen geworden (waar ik ook extreem naar uit kijk hoor!).
BeantwoordenVerwijderenFijn te horen dat ge zo enthousiast zijt over uw studie, ge hebt uw plekske gevonden he!