maandag 17 oktober 2011

Wanneer het twijfelen teveel wordt


(Warning! Dit is een post met HOOG piekergehalte. Lezen op eigen risico.)

De tijd raast als een gek voorbij. Het nieuwe schooljaar is alweer drie volledige weken bezig. Mijn dagen zijn te kort, de lessen saai en de nodige frustraties wederom aanwezig. Voor diegenen die het nog niet weten: ik ben een 22-jarige studente Journalistiek. Bachelor. Tweede programmajaar. Wat dus wilt zeggen dat het grootste aantal van mijn klasgenoten geboren is in 1992 en bijgevolg drie jaar jonger zijn dan mij. Dat valt niet altijd mee.

Ook al verloopt mijn studie, na een foute keuze, eindelijk vlot; ik heb het gevoel dat ik blijf hangen. Mijn leven wilt precies maar niet van start gaan. Best gek, zullen jullie denken. Aangezien ik dit tekstje begon over de tijd die vliegt. Jammer genoeg vliegt ze ook voorbij. School slorpt enorm veel tijd op en vrienden willen elke avond wat met me doen. Daarnaast ben ik vrijwilliger voor een jongerenmagazine in mijn studentenstad en doe ik elke zaterdag wat de meeste studenten doen: werken. Toch niets om over te klagen, denk je dan.

Juist wel. Ik heb helemaal geen tijd vrij om te doen wat ik zelf graag wil doen. Namelijk: leven. Natuurlijk wil ik journaliste worden en moet ik daar eerst een diploma voor halen. Maar het duurt nog twee volledige jaren vooraleer daar sprake van is. En dan heb ik het nog niet over mijn droom om aan een master te beginnen aan de universiteit. Dromen die ik vroeger al had, maar door omstandigheden twee en half jaar zijn opzijgeschoven. Ik wil als journaliste de wereld rondreizen. Dingen zien en zelf meemaken. Trouwen, kindjes krijgen en mijn heldhaftige verhalen aan mijn snotneuzen vertellen, die heel stoer aan hun vriendjes gaan vertellen wat een heldin hun mama wel niet is. Maar zullen mijn dromen wel waargemaakt kunnen worden? Ga ik niet te oud worden? Vragen die de laatste tijd enorm hard in mij opspelen. Zou ik niet beter een sprong in het diepe wagen en er alvast voor gaan? Stoppen met studeren en hopen dat mijn dromen vanzelf waarheid zullen worden? Leven voor het leven alweer voorbij is.

Ik heb meer en meer het gevoel dat ik mijn tijd op de schoolbanken slijt omdat mensen dat van me verwachten. Je hoort te studeren en een diploma (of twee) op zak te hebben, zodat je een succesvolle carrière tegemoet gaat. Is dat wel wat ik wil? Een vraag waar ik nog steeds geen antwoord op heb gevonden. Het feit dat ik me deze vraag de laatste weken wel dagelijks een aantal keer stel (ja, ik ben een piekerende freak), is eigenlijk al een antwoord op zich. Toch is het moeilijk om er aan toe te geven. En dat is dan weer een teken dat ik misschien toch wel nog wat tijd op die schoolbanken wil slijten, of niet? Pieker... Gepieker.

En dan zit je met 18-jarige jongvolwassenen in de klas die je niet begrijpen, maar wel panikeren dat ze 'al' 19 gaan worden: 'Mijn god, ik word oud!' Nou, dank je. Waar blijft die handleiding voor mijn leven?

~~

3 opmerkingen:

  1. Als 19-jarige jongvolwassene begrijp ik je volledig. Ik zit in mijn tweede jaar nu, en ik voel me alsof ik het allemaal wel gezien heb en vraag me constant af 'wanneer begínt mijn leven nu eigenlijk?' Soms heb ik zo'n ongelooflijke goesting om gewoon mijn spullen te pakken en weg te trekken, eender naar waar. Waarom ik dit niet doe? Niet de juiste middelen, te weinig geld, ... denk ik dan; of ben ik gewoon bang toe te geven dat het lafheid is?

    Voor de rest: ik ben een nieuwe lezer en vind je blog erg leuk!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tjoh, je bent hierin absoluut niet de enige. Die verplichting om te studeren, is echt naar. Je moet wel, want de rest heeft ook een diploma. Doorzetten die handel en als je hier echt diep ongelukkig van wordt, een andere oplossing zoeken. En te oud?? Als je 21 zou zijn en net klaar bent met hbo om te gaan werken, vinden ze je weer te jong. Een paar jaar ouder en wat meer zelfontplooiing verder ben je een stuk aantrekkelijker dan die jonge broekies.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn opleiding lager onderwijs volgde ik ook toen ik 2 jaar ouder was dan de meeste anderen. Maar ik vond dat eigenlijk niet zo erg, dat viel mij niet echt op dat ze 2 jaar jonger waren, vooral omdat ik eigenlijk nog nooit veel zin heb gehad om volwassen te worden. Ik ben nu 28 maar ik voel mij he-le-maal niet zo oud. Ik heb nog niets gedaan dat je eigenlijk al 'zou moeten hebben gedaan' als je zo oud bent. En ja, ik vind dat eigenlijk al ECHT oud (en 22 dus ECHT jong ;) ), maar ik voel mij nog steeds een klein kind. Mijn medestudenten zijn mij ondertussen ook al goed voorbijgestoken: de meesten hebben huizen gebouwd (met welk geld) terwijl ik zelf nog steeds gezellig een huis huur, de meeste hebben kinderen, terwijl ik daar ook ab-so-luut (nog?) geen zin in heb... Enfin, ze zijn al allemaal gezellig volwassen te worden en ik wacht nog steeds op het moment dat dat hier ook eens gebeurt. Ik ben altijd graag naar school geweest, maar ik kwam nooit graag thuis met al het werk dat er nog bij kwam. Maar werken is ook iets hoor... En ik ben toch blij dat ik een papiertje heb om te bewijzen dat ik naar school ben geweest. Jouw leven gaat te traag, en 't mijne gaat precies altijd te vlug :) Grappig eigenlijk.

    BeantwoordenVerwijderen

Voel je vrij een berichtje achter te laten!