zaterdag 18 februari 2012

To column or not to column


Soms vergeet ik wie ik ben. Dan vergeet ik dat ik een studente Journalistiek ben en verliefd ben op de Nederlandse taal. Vooral wanneer je een semester lang amper één deftige tekst in elkaar moest knutselen. Vorig jaar moest ik voor school een column schrijven. Het onderwerp was vrij te bepalen. Dat is een cadeau vanjewelste voor een meisje zoals ik met een hoofd boordevol fantasie.

Al dacht ik daar snel anders over. Ik had zoveel ideeën ronddwalen in mijn hoofd. Ze wilden er allemaal tegelijkertijd uit. Hoe moest ik in hemelsnaam een keuze maken? Ik staarde naar mijn salontafeltje en het kleine beeldje van de Eiffeltoren, dat ik bij mijn eerste bezoek in Parijs voor slechts één luttele euro op de kop wist te tikken, viel me op. Plots zag ik het voor me: mijn leven als journaliste in Parijs. Met een zwierig jurkje zag ik mezelf op mijn balkon in de stad der liefde staan. Nog geen half uur duurde het vooraleer mijn column was geboren. De docent vond het erg dromerig, maar enorm leuk geschreven. Ik was in de zevende hemel. Schrijven, dat is mijn ding. Dat is wat ik wil doen. Voor altijd.

Tot je het volgende semester bij een docent komt die beslist dat hij je toch niet zo leuk vindt, alsook die "onafgewerkte artikels" van je. De grond zakte weg onder mijn voeten. Misschien schrijf ik slecht. Misschien moet ik geen journaliste worden die leuke en dromerige columns schrijft. Plots was ik mijn inspiratie, mijn fantasie volledig kwijt. Het schrijven lukte niet meer. Ik voelde me waardeloos. Het laatste half jaar lukte het me maar niet om een vrolijke en luchtige tekst in elkaar te prutsen.

Dat is mijn zwakke punt. Ik trek het me te persoonlijk aan. Niet iedereen vindt mijn schrijfstijl leuk. En dat is moeilijk te aanvaarden, voor een meisje als ik. Een klein meisje dat op zoek is naar zichzelf in deze grote, wrede wereld. En dan besef ik opeens dat de wereld minder wreed wordt wanneer ik mijn fantasie neerpen. Op die momenten leef ik volledig in mijn eigen wereldje. Een wereld die helemaal niet groot of wreed is, maar vrolijk, speels en dromerig. En wie dat niet leuk vindt, moet maar uit mijn wereld stappen, want ik blijf er in. Als ik er eenmaal in zit, dan weet ik plots weer wie ik ben en vergeet ik de werkelijkheid. Jessi schrijft, en blijft. En wie eens in mijn wereld wilt piepen, mag mijn columns in de toekomst zeker lezen.

~♥~

2 opmerkingen:

  1. Natuurlijk moet je blijven schrijven, ook al is het maar voor jezelf. Niet stoppen omdat één iemand je schrijfsels niet leuk vindt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi geschreven, vooral je laatste alinea vind ik herkenbaar. Columns moet je gewoon schrijven! In de loop der tijd zul je beter worden (niet dat je nu slecht bent:P) en vind je meer je eigen schrijfstijl. En met tips en feedback kun je best wat, ook al is het niet soms niet zo leuk om te horen. Nou ja ik ben in ieder geval heel benieuwd naar wat je gaat schrijven aan columns! DOEN dus haha!

    BeantwoordenVerwijderen

Voel je vrij een berichtje achter te laten!